5 września 2015, jesienny blues
Kochany dzienniku!
Dzisiaj ostatni dzień naszej ucieczki i mój ostatni wpis. Zanim poddam się fali nostalgii niosącej tajemnicze skrzynie refleksji (obiecaliśmy sobie zresztą moich towarzyszy, że otworzymy je dopiero za tydzień), podsumuję szybko ostatni dzień naszej wspólnej pracy.
Ostatnim przystankiem naszej wyprawy było spotkanie z matematyką. Królową nauk dobrze jest zaprosić do towarzystwa, jeśli projektujemy gry. Nie musi towarzyszyć nam przez cały czas (wszyscy wiemy jak zajętą jest osobą), ale dobrze jeśli wpadnie chociaż na chwilę. O co zapytać, kiedy już się zjawi? Cóż, odpowiedź na to pytanie znalazłem, kiedy w serwisie Coursera przeszedłem dwa bardzo zajmujące (a na dodatek darmowe) kursy: Game Theory, czyli teorię gier oraz Model Thinking. Ten pierwszy, wbrew pozorom wynikającym z nazwy, nie ma wspólnego wiele z projektowaniem gier. Za ojca tej dziedziny nauki uważa się Johna Nasha, laureata nagrody Nobla, którego sylwetkę możesz pamiętać z filmu „Piękny umysł”. Mówiąc w skrócie: teoria gier, stosowana szeroko w ekonomii i socjologi, pozwala na modelowanie zachowań zarówno jednostek, jak i całych społeczeństw. Pozwala zrozumieć podejmowane przez nie decyzje, które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się całkiem nieracjonalne. A jednak takimi nie są…
Model Thinking skupia się w całości na prezentacji przeróżnych modeli matematycznych oraz ich zastosowań. Właśnie ta druga część jest pasjonująca. Okazuje się bowiem, że modele skonstruowane na potrzeby jednej gałęzi wiedzy, bardzo dobrze sprawdzają się w kompletnie innych dziedzinach.
W trakcie naszej ostatnie poranne sesji przyjrzeliśmy się kilku z nich. Z powodzeniem mogą one być stosowane w projektowaniu larpów jako dodatkowe narzędzie, które pozwala spojrzeć na naszą grę pod zupełnie innym kątem. Zerknęliśmy na:
- modele segregacji Thomasa Schellinga
- model owacji stojącej
- modele agregacji i wzór „six sigma”
- grę życia Johna Conwaya
- cellular automata Johna von Neumanan
- dylemat więźnia Johna Nasha
- optimum Pareto
- modele „przeciekania” zwanego elgancko perklolacją
- modele załamania (tipping points)
- modele epidemii
- teorię katastrof
- gry koordynacyjne i pułkownika Blotto
- dylemat Condorcet
Sporo tego, ale to powód użycia przeze mnie frazy „zerknęliśmy”. Każdy z tych tematów zasługuje na osobny wykład. Może w przyszłym roku się o takie pokusimy? Zobaczymy. W tym roku celem tej prezentacji było zasianie ziaren ciekawości. Myślę, że się udało.
Na zakończenie zrobiliśmy sobie sesję posterową i każdy z obecnych zaprezentował wyniki swojej pracy. Gdy tylko uporam się porządkami, opublikuję je tutaj. Jesteśmy z nich całkiem dumni.
Co pozostało? Wieczór przy kominku. Rąbanie drewna, pieczenie kiełbasek, dobre wino i poczucie, że zrobiliśmy razem coś dobrego, fajnego, a może ważnego. Na pewno spotkamy się z powrotem za rok. Mamy przeczucie, że w znacznie większym gronie.
Bo to dobry i pracowity tydzień był. I dobrze było spędzić go z Tymi Ludźmi, w Ten Sposób.
Do zobaczenia dzienniku, do zobaczenia Przyjaciele! Odliczanie czas zacząć 🙂